نقش معاویه در قضیّه کربلا از آن هنگام آغاز شد که فرزندش را ولى عهد خود
قرار داد. پس خرده گیرى بر یزید، خود به خود متوجّه کسى خواهد بود که او را
به این مقام رسانده است و افزون بر آن، خلفاى پیشین نیز مقصر خواهند بود;
ولى، بنابر تحقیقات انجام شده، مطلب بالاتر از این است.
ما مدّعى آن هستیم که شهادت سیّدالشهداء علیه السلام در عراق، نقشه خود
معاویه بوده که یزید آن را اجرا کرده است و با تأمّل، صبر و دقّت در مطالبى
که در پیش مى آید، این حقیقت از حقایق ناگفته عاشورا روشن خواهد شد.
اکنون، ناگزیریم مطالب گفته شده را به دقّت بررسى کنیم; ولى قبل از ورود به
بحث، ناچاریم تذکر دهیم که مبارزه با واقعه عاشورا فقط دیدگاه گروهى از
علماء اهل سنّت است و چنان که گذشت، عدّه دیگرى از بزرگان آنان، بر آن گروه
متعصّب به شدّت انتقاد کرده اند:
ـ وقتى حافظ ابوالحسن هیثمى دیدگاه ابن خلدون را نقل مى نماید، او را لعن مى کند و به او دشنام مى دهد و اشک مى ریزد!
ـ حافظ ابن حجر مکّى، موضع گیرى ابن عربى مالکى را نقل مى کند و مى گوید: این کلام بدن انسان را به لرزه مى اندازد.
ـ در برابر عبدالقادر گیلانى که مى گفت: روز عاشورا باید روز شادى و سرور
باشد. ابن جوزى حنبلى مى گفت: چنین حرف هایى باطل است. آراستن، سرور و شادى
در روز عاشورا و حرف هایى از این قبیل را نمى توان به پیامبر صلى اللّه
علیه وآله نسبت داد و این دروغ است.
ما در آینده سخنان دیگر دانشمندان اهل سنّت را در قرن هاى مختلف، از
احمد بن حنبل تا شهاب الدین آلوسى بغدادى و شیخ محمّد عبده مصرى و دیگران
نقل خواهیم نمود و خواهید دید که همه آن بزرگان، یزید را لعن کرده و از کار
او اعلام بى زارى و نفرت نموده و حتّى برخى از آن ها به صراحت او را تکفیر
کرده اند.
