اشک مقدس عاشورایی، لبیکی به "حسینِ" زمانه

یکی از روش های یاری حضرت امام عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) اقامه عزای امام حسین(علیه السلام) و شهدای کربلا است. سوگواری برای مصیبت سالار شهیدان به این معناست که شیعیان در انتظار منتقم خون حسین(علیه السلام) هستند و از دیدگاه شیعه واقعه کربلا هنوز به تمامی سپری نشده است.

---

در این عصر صاحب این مصیبت عظیم کسی جز وجود مبارک حضرت صاحب الزمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) نیست و حضور در مجلس عزای ایشان و همراهی با او در گریه و حزن نوعی یاری نمودن ایشان است.

در این باره روایت شده است که حضرت سیدالشهدا(علیه السلام) در کربلا به اصحاب خود فرمودند:

«جدّ بزرگوارم(صلوات الله علیه و آله) به من خبر دادند که فرزندم حسین در زمین کربلا در حالی که بی کس و تنها و تشنه باشد شهید خواهد شد، هر کس او را یاری کند مرا یاری کرده است و فرزند او حضرت قائم(علیه السلام) را یاری کرده است.» [1]

 

ادای حق آل الله با گریه بر مظلوم کربلا

برپایی مجالس گریه برای امام حسین(علیه السلام) در عصر ما تنها روش برای بزرگداشت شهدای مظلوم کربلاست چرا که نصرت و یاری مظلوم به سه طریق است:

اول: مقاتله و جنگ با دشمن او تا آن که دشمن مخذول شده و رفع شر ظلم از او شود.

دوم: تقاص حق او و خونخواهی از دشمن او بعد از کشته شدنش.

سوم: عزاداری و گریه بر او، که این برپا داشتن مراسم عزاداری، برای هر کسی بعد از مردن یا کشته شدنش، تعظیم اوست و بزرگداشت و عزاداری برای او نصرت و یاری محسوب می شود.

اکنون که برای دوستان حضرت ابا عبدالله(علیه السلام) نصرت و یاری آن حضرت به دو روش اول ممکن نیست، باید با اقامه مجالس عزا برای آن مظلوم که باعث تعظیم مقام رفیع ایشان است، آن حضرت را یاری کنیم و بدین وسیله به یاری امام عصر(علیه السلام) نیز نائل شویم.

مطابق این دیدگاه در کامل الزیارت از حضرت صادق(علیه السلام) روایت شده که فرمودند:

هیچ گریه کننده ای نیست که بر امام حسین(علیه السلام) گریه نماید، مگر آن که به حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها) تقرب جسته است و ایشان را با گریه اش یاری کرده است و نیز به حضرت رسول(صلی الله علیه و آله) تقرب پیدا کرده و حق همه ما را ادا کرده است.[2]

بر این اساس محبت نسبت به امام حسین(علیه السلام) به منزله محبت به همه اهل بیت(علیهم السلام) است و گریه بر ایشان، گریه بر همه معصومین(علیهم السلام) و ادای حق ایشان، ادای حق همه و نصرت و یاری ایشان نصرت همه اهل بیت پیامبر(علیهم السلام) است.

«کربلا»، شهر بدون مرز

تکایایی که در ایام محرم به پا می‌شود و زیارتگاه‌هایی که تحت عنوان «رأس الحسین» یا مناسبت های دیگر، یادگاه‌ حضرت اباعبدالله علیه السلام است، در نظر مردم هیچگاه به قداست و عظمت سرزمین کربلا نیست. مکانی که پذیرنده اجسام مطهر امام حسین علیه السلام و یاران شهیدش می‌باشد. با این حال، اگر با دیده حق بین به جریان عاشورا نگاه کنیم، یاد امام حسین علیه السلام و آرزوی همرزمی با او و پیکار با دشمنانش به کربلای جغرافیایی و زمانی ختم نمی‌شود؛ بلکه در همه مکان ها و اعصار جاری است.

---

 

تاریخ کتاب ساز یا تاریخ زندگی ساز

از دو منظر می‌توان به تاریخ نگاه کرد. در نگاه بسیاری ازمردم، تاریخ عبارتست از ثبت و ضبط وقایع برای رساندن به آیندگان و در نتیجه تاریخ عبارتست از مجموعه‌ای از اعداد و ارقام و وقایع که در نظم زمانی خاصی در کتابها ضبط شده‌اند. اما عده‌ای دیگر نیز هستند که در تاریخ به دنبال هویت خود می‌گردند و خود را به جای افراد تاریخی می‌گذارند و عملکرد خود را در آن زمان شناسایی می‌کنند. برای این افراد ساده است که به خود از طریقی جدای ملیت و زمانه و مکانه و عادات و رسوم بنگرند تا بفهمند که اگر در زمان حضرت حسین علیه السلام زندگی می‌کردند؛ جزو گروه‌های راضی یا ظالم می‌بودند یا جزو یاران حسین علیه السلام.

 

تاریخ و جغرافیا؛ مقولاتی هم‌آمیز و هم‌آموز

در ایمان ما خدا نامحدود است و او را از قیدهای زمان و مکان آزاد می‌دانیم؛ در اینصورت می‌توانیم درک کنیم که تاریخی که ما در آن زندگی می‌کنیم و سرزمینی که ما هم اکنون در آن به سر می‌بریم، دو حد و مرزی است که ما مخلوقات در آن گرفتار هستیم و حقیقت ما، امری خارج از این دو است. همانطور که تفاوتهای نژادی و جسمی و خلقی و ملی و زبانی، هیچکدام در نزد خدا اصیل نیست و در قیامت همه اینها برداشته می‌شود، زمان و مکان ما نیز در نزد خدا اصیل نیست و خدا ما را در بستر تاریخ و جغرافیایمان چنان در کوران زندگی قرار می‌دهد و آنچنان ما را در معرض رویدادهای مختلف قرار می‌دهد و واکنشهای ما را ثبت می‌کند که به طور کامل از عهده آزمون ما بر می‌آید؛ همانگونه که از عهده آزمون اقوام پیشین تاریخ و مردمان مناطق دیگر جغرافیا برآمده است.

حماسه همواره حسین علیه السلام

خردمندی های شیعی- روایت "قیام جاودانه" از زبان علامه محمد رضا حکیمی

صفحه ادبیات سایت تبیان مفتخر است که در طول ماه  محرم هر روز بخشی از کتاب گرانسنگ " قیام جاودانه" را برای عمق بخشیدن به معرفت حسینی مخاطبان فرهیخته ی  خود ارائه دهد  و این  گونه  قطره ای  شود  از  دریای  خردمندی  های شیعی که نسل های غیبت زده را با نور پر فروغ ولایت آل الله علیهم السلام آشنا می کنند و این را  بهانه  تقرب به  ساحت آن بزرگواران قرار می دهند . با ما در سلوک " حماسه همواره ی حسین علیه السلام"  همراه باشید .

         قسمت اول                        قسمت سوم

 

         قسمت دوم                       قسمت چهارم

                              قسمت پنجم

 

قسمت ششم - عاشورا، یک ایست بزرگ

از سر درد و دریغ مى گویم ، افسوس که شیعه بیشتر بر مصائب عاشورا گریست ، و کمتر در مسائل عاشورا اندیشید. شیعه عاشورا را نگاه داشت لیکن درست نشناساند. آفرین بر او که نگاه داشت ، و دریغا از او که نشناساند. و حتى فرزندان ائمه (ع ) و جوانان مومن و غیور شیعه ، چه بسیار - در طول تاریخ تا هم امروز - که پرتوى از عاشورا را در سرزمینها تکرار کردند،

1.  در روزهایى عظیم و خدایى ، روزهایى که خون گرم جوانان عرصه ها را رنگین کرد، و تلالو آفتابها را لاله وار ساخت ، و حضور لاله ها را جشن گرفت ، و دلها داغدار گشت و سرها پر شور، و پیکرها زیر سنگ حادثه مجروح ، و گونه ها با خون افشان دلها خونین سرخ ، و فضاى شهرها و روستاها خونفشان وبیدار، و جنازه هاى خونین بر سر دستها در حال پرواز، و زمان غرق در هیبت حادثه ، و زمین در زیر گامها لرزان و مرعوب ، و گورستانها آماده پذیرایى خورشید باوران ، و مادران در انتظار نوزادانى تداوم سلاله هاى پاک ، و پدران شادمان که پاره اى از پیکرشان در ماهیت تاریخ ادغام گشته ، و قله ها خاضع در برابر چکادهاى صبر و پایدارى ، و چشم ها خیره به امواج توفنده شهرها و آبادیها، و تاریخ سرخوش از سر شارى ذات لحظه ، و حیات سر مست از بشکوهى مضمون ، و روزهاى سرگرم شمارش نفسهاى آفتاب ، و آزادگى نماز گزار در معبد توحید، و حماسه معتکف در ساحل ایمان ، و فرشتگان مجذوب والاییهاى انسان ، و دلها - پاسدارى شرف و ناموس و خاک را - پرستنده ایثار...

آرى ، همه معیارهاى الهى ، و معالم ربانى ، و تجلیهاى قرآنى ، و ارزشهاى انسانى ، و انفجارهاى وجدانى در سایه "قیام حسینى " پناه جست ، و همه ضد معیارها و ضد ارزشها و ضد وجدانها در دربار یزید و سپاه شام و کوفه ... و زندگیها دوگونه گشت : حسینى و یزیدى ، هر چه عدالت است حسینى است و هر چه دور از عدالت ، یزیدى . و رکن مهم عدالت ، عدالت معیشتى و اقتصادى است ، تا انسانها به تمایزهاى قارونى مبتلا نگردند، و سقوط نکنند، توانگر از طغیان ، و محروم از حرمان ...

هر قطره اى از اقیانوس عاشورا، یک شعور ناب قوى ، و یک محتوى ژرف غنى ، و یک مکتب آموزنده انسانى ، و یک ترتیل خونبار آیات قرآنى ، و یک سجده مترنم نورانى ، و یک سیال حیات آفرین اخلاقى ، و یک حماسه پویا در صیرورتهاى بلند - آهنگ بشرى است .

عاشورا، مشرق انوار "توحید" و "عدل "است ، و توحید و عدل خورشید و روشنگر ارواحند. جهان همواره به دو خورشید نیاز دارد: خورشید روشنگر اجسام ، و خورشید روشنگر ارواح ، خورشید تن و خورشید جان . اگر تنها فضاى تن روشن باشد و فضاى جان تیره و تار... همین است که مى نگرید... ظلم و ستم ، تفاوت و تبعیض ، فساد و فحشا، قتل و کشتار... و عاشورا وجدان بیدار بشریت است در اعماق غفلت قرنها و عصرها... عاشورا یک "ایست بزرگ " است :

در برابر سیل بنیانکن جاهلیت . یزید از همه ظلم تاریخ حمایت کرد، و حسین (ع ) از همه عدل تاریخ .

یزید مظهر همه ضد ارزشها بود، و حسین (ع ) مظهر همه ارزشها. و در یک کارزار عجیب ، پرچمدار بزرگ ارزشها با خون خود و فرزندان و برادران و یاران خود، همه ضد ارزشها را محکوم کرد.

امضاى سرخ عاشورا بر طومار حیات قرآن ثبت گشت ،

 و جاهلیت از نو جان گرفته را نابود ساخت ،

و نگذاشت سفارش ابوسفیان تحقق یابد و تداوم بنى امیه بقاى شعارهاى قرآنى را متزلزل گرداند.

عاشورا آرمان پلید شیطانى بنى امیه را از تحققى کارساز براى آنان بازداشت . عاشورا "بعثت "را زنده کرد.

عاشورا، براى همیشه ، محتواى "غدیر" را در معبر اعصار بشریت بفریاد خواند.

و عاشور یک ((ایست بزرگ )) است ،